Nieuwe politiek. Deventer 14-02-2014

Ik ben geen lid geworden van de SP om voorzitter te worden. Ik ben geen lid van de SP geworden om in de gemeenteraad te komen. Ik ben lid geworden omdat ik een antwoord wil op de vraag hoe we kunnen komen tot een echt sociale en menselijke samenleving. Een samenleving waarin mensen zich kunnen ontplooien en waarin we voor elkaar klaar staan. Geen enkele partij had hierop een antwoord. Ook de SP niet. Ze zaten vast in oude denkpatronen en politieke tradities. “Oplossingen” was en is een ontbrekend woord in hun vocabulaire.

Ik ben lid van de SP geworden omdat in ieder geval de idealen van de SP voor een deel overeenkomen met die van mij. Ik ben vooral lid geworden om mijn ideeën, gebaseerd op jarenlange ervaring met de politiek in regering, gemeenten en de Raad van Europa, in te zetten om te komen tot een nieuwe politiek. Nieuw in bruikbare en haalbare oplossingen, nieuw vooral in de wijze waarop die politiek gevoerd wordt. Dat was en is binnen de SP een megaklus. Al 40 jaar vastgeroest in patronen die ooit werkten als aanzet tot politieke macht, maar nooit geëigend zijn geweest om daadwerkelijk die macht uit te oefenen of met werkelijke en samenhangende oplossingen te komen voor een sociale en menselijke maatschappij op macro niveau en micro niveau. Er moest dus gezocht worden naar nieuwe denkrichtingen en nieuwe wegen; naar nieuwe politiek. Dat is een moeizaam proces dat uiterste concentratie, perfecte samenwerking, uithoudingsvermogen, creativiteit en durf vergt. Het is een proces van schaken en snel schakelen. Het is een proces van sociale vaardigheden en van overtuigen. Maar het is vooral een proces waarin de oude wegen worden verlaten en nieuwe wegen worden verkend waarbij je niet bang mag zijn voor risico’s. Constant verdacht zijn op weerstand, op aanvallen, op terugslagen en op de onzekerheid die nieuwe wegen nu eenmaal in zich dragen, maar altijd overtuigd van de kans om je doel te bereiken. Altijd het geloof, het vertrouwen in elkaar en in de ingeslagen weg. Het is vooral een weg die mensen gaan. Herkenbaar als mensen. De politiek als middel. De mens als doel.

Vijf jaar lang zijn we op zoek geweest naar die nieuwe wegen. Eindeloos gefilosofeerd, afgewogen, nog eens gediscussieerd, gevreesd, gehuild, gedurfd, gevloekt, gelachen,  gewonnen en geproost.  Vijf jaar lang hebben we de aanvallen van bovenaf, binnenuit  en buitenaf gepareerd. Zijn we opgeklommen vanuit het afvalputje naar een afdeling die serieus genomen wordt. Door de rest van de Raad en door de kiezers. En we zijn er nog lang niet. De zoektocht naar die nieuwe wegen is pas net begonnen. Zonder die zoektocht naar nieuwe wegen zakken we weer af naar een gemiddelde en kansloze SP afdeling. Een afdeling die we nu juist de afgelopen 5 jaar ontstegen waren. Als we de zoektocht staken verlaten we de stijgende lijn. Dan zijn we in no time terug bij af.

Het laatste half jaar zijn we van de koers afgedwaald. Er was geen ruimte meer voor het zoeken naar nieuwe wegen, voor het spannende, onzekere maar beloftevolle pad naar een nieuwe politiek . Zekerheid, duidelijkheid en veiligheid voorop: een garantie voor erkenning door landelijk, maar tegelijk een garantie dat we tot een treurige en liefdeloze stilstand komen. Dan zakken we terug in oude SP rituelen. Worden we een partij in de marge die geen potten kan breken; geen wezenlijke oplossingen kan forceren, geen nieuwe dimensie aan de politiek kan geven. Een partij van een klein aantal standaard politici in plaats van een trotse partij van echte mensen. Dan was al het werk voor niets. Braindrain, lemmingengedrag, zelfvernietiging.

Ik kan die weg terug naar af niet meer afleggen om misschien zoveel jaar erna opnieuw de weg naar boven te zoeken. Als de afdeling niet in staat is om de weg naar nieuwe politiek vol te houden ben ik niet meer in staat om mijn leven nog langer aan die afdeling te geven.

Met heel veel pijn in mijn hart zal ik dan afscheid moeten nemen. In de wetenschap dat ik in ieder geval nog wel een kloppend hart heb, ook al doet het pijn.

Illya